Jeśli turyści nie zgłoszą zastrzeżeń rezydentowi, mogą przegrać w sądzie

Jeśli turyści nie zgłoszą swoich obiekcji rezydentowi, biura mogą rozpatrywać reklamacje negatywnie, bez obaw o konieczność wypłaty odszkodowania za niewłaściwe wykonanie umowy - taki wniosek można wyciągnąć z wyroku jaki zapadł w Sądzie Okręgowym w Lublinie. Nie znaczy to jednak, że sąd nie przyzna turystom zadośćuczynienia za obniżoną jakość wypoczynku.

Sąd Okręgowy w Lublinie rozpatrywał sprawę założoną z powództwa grupy siedmiu turystów przeciwko jednemu z biur podróży. Turyści pojechali na wczasy do Czarnogóry. Gdy dojechali na miejsce okazało się, że z powodu braku miejsca zaistniała konieczność zakwaterowania ich w innym obiekcie, niż ten do którego docelowo mieli jechać. Turyści na miejscu nie zażądali przekwaterowania, nie podnieśli zarzutu, iż warunki nie odpowiadają umowie. Żadna z osób nie zrezygnowała z umowy, nie wróciła wcześniej do kraju, nie zmieniała na własną rękę miejsca kwaterunku, ani nie skontaktowała się z biurem podróży w Polsce.

Po powrocie do kraju turyści złożyli reklamację, którą biuro uznało za całkowicie bezzasadną. Sprawa trafiła do sądu. W pozwie strona powodowa wnosiła o zasądzenie na ich rzecz solidarnie 4200 zł tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy o usługi turystyczne z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W toku procesu powodowie rozszerzyli powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kwoty 3500 zł tytułem zadośćuczynienia za zmarnowany urlop.

Powodowie domagali się odszkodowania odpowiadającego połowie uiszczonych cen, twierdząc, że umowa nie została wykonana należycie w 50%, na co składać się miały:

• różnica w odniesieniu do zarezerwowanego obiektu - 10 %,
  
• różnica w miejscowym położeniu (odległość od plaży) - 5 %;
  
• różnica w sposobie zakwaterowania w zarezerwowanym hotelu - 5 %;
  
• brak widoku na morze - 5 %;
  
• złe sprzątanie - 10 %;
  
• hałas w dzień i w nocy - łącznie 15 %.

Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo uznając, że powodowie nie udowodnili, że zarezerwowane pokoje miały mieć zapewniony widok na morze i aneks kuchenny z pełnym wyposażeniem. Nie zostało też udowodnione, aby poziom hałasu i poziom czystości w zastępczym obiekcie odbiegał tak znacznie na niekorzyść od tego, w którym mieli pierwotnie być zakwaterowani. Powodowie nie mieli zastrzeżeń do sposobu sprzątania pokoi, a chodziło jedynie o oczekiwanie na posprzątanie pokoju po przyjeździe.

Rozpatrujący apelację Sąd Okręgowy podkreślił, że fakt, iż powodowie w czasie swojego pobytu nie zgłaszali zastrzeżeń pozwanemu w Polsce, nie próbowali wpłynąć na zmianę miejsca ich zakwaterowania, aktywnie korzystali z fakultatywnych form spędzania czasu, nie pozwala uznać, aby wskazane niedogodności, odbiegające od umowy stron, skutkowały tak daleko idącym "zmarnowaniem urlopu" jak to powodowie przedstawiają w swoich twierdzeniach. Niewątpliwie miały one wpływ na komfort wypoczynku powodów, ale nie udaremniły celu wyjazdu, co przejawia się też w wypowiedziach powodów. Nie sposób uznać, że powodowie nie wypoczywali i nie spędzali przyjemnie czasu, a wyłącznie przeżywali stres związany z nieudanym wyjazdem wakacyjnym. Nie można natomiast czynić powodom zarzutu z tego, że nie zdecydowali się przerwać wypoczynku i wracać do Polski. Byłoby to nieracjonalne w sytuacji, gdy warunki tylko częściowo nie odpowiadały umowie i prowadziłoby do całkowitego pozbawienia powodów możliwości relaksu.

Sąd Okręgowy uznał, iż sąd pierwszej instancji słusznie oddalił powództwo o odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania umowy o usługi turystyczne. Powodowie nie udowodnili bowiem, aby na skutek nienależytego wykonania umowy w aspektach wyżej wskazanych, ponieśli jakąkolwiek szkodę majątkową (np. musieli nabyć dodatkowe naczynia, opłacać dojazd na plażę itp.). Tym samym ich żądanie odszkodowania wywodzone z art. 471 k.c. i nast. należało uznać za niezasadne. Dodać jedynie trzeba, że ewentualne odszkodowanie nie przysługiwałoby powodom solidarnie, ale każdemu z nich z osobna za nienależyte wykonanie umowy łączącej go z pozwanym - można przeczytać w treści uzasadnienia wyroku. Z pełnym uzasadnieniem wyroku można się zapoznać pod adresem orzeczenia.lublin.so.gov.pl

Równocześnie sąd uznał żądanie zadośćuczynienia za częściowo uzasadnione. Oceniając wysokość należnego powodom zadośćuczynienia Sąd Okręgowy miał na uwadze z jednej strony rodzaj i charakter okoliczności mających wpływ na wypoczynek powodów w czasie wyjazdu zorganizowanego przez pozwanego (gorszy standard aneksu kuchennego, gorsze usytuowanie hotelu, jeśli chodzi o hałas, przebiegającą w pobliżu drogę i odległość od plaży), a z drugiej strony fakt, że wspomniane niedogodności nie wiązały się z całkowitą utratą przez powodów przyjemności z wypoczynku, a tylko obniżyły jakość wypoczynku. Sąd Okręgowy miał też na uwadze, że w cenie usługi turystycznej koszt zakwaterowania odpowiadał kwocie 925,65 zł na osobę. W ocenie Sądu Okręgowego kwota 300 zł tytułem zadośćuczynienia dla każdego z powodów jest sumą o adekwatnej wysokości do wskazanych wyżej czynników, należycie rekompensującą powodom nienależyte wykonanie zobowiązań z umów o usługi turystyczne - uznał sąd.

Sąd zaznaczył, że zasądzona kwota odpowiada około 30 proc. kosztu zakwaterowania. Dodał, że przywoływana przez powodów tabela frankfurcka może być stosowana jedynie pomocniczo przy ocenie wysokości zadośćuczynienia, ale nie jest wiążącym sposobem ustalania wysokości odszkodowania.