Ustawa o imprezach turystycznych pełna niejasności

Pomimo tego, że ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, weszła w życie 1 lipca, w dalszym ciągu nie jest do końca jasna. O nieścisłościach i potrzebie zmian w tej regulacji, jak i w dyrektywie turystycznej mówiono na prezentacji przygotowanej przez ECTAA, podczas targów TT Warsaw.

r e k l a m a

Prezes ECTAA, oraz Polskiej Izby Turystyki, Paweł Niewiadomski mówił, na wstępie, że nowe regulacje prawne sprawiają praktyce sporo problemów. Zapowiedział, że dyskusja na ten temat, na szczeblu europejskim odbędzie się 6 grudnia, na posiedzeniu ECTAA w Jerozolimie Dodał, że Komisja Europejska ma świadomość tego, że dyrektywa turystyczna, jest w wielu aspektach niejasna.

Mecenas Leszek Miłosz, radca prawny Polskiej Izby Turystyki podkreślał, że problemy z dyrektywą nie są problemem tylko polskiej branży turystycznej i dlatego współpraca z zrzeszającą 30 europejskich organizacji turystycznych ECTAA zwiększa szanse na końcowy sukces.

Na spotkaniu zdiagnozowano główne problemy, jakie napotykają przedsiębiorcy w związku z obowiązującymi od lipca regulacjami. Jednym z nich jest kwestia grupowych imprez turystycznych, realizowanych na podstawie umów B2B. Problem, jaki tu dostrzegliśmy wynika z faktu, że ustawa o imprezach turystycznych dotyczy umów zawieranych nie tylko przez osoby fizyczne, ale i osoby prawne. Problem polega na tym, że w przypadku umów konsumenckich mamy do czynienia z wzorcami umów, nie ma praktyki indywidualnego negocjowania punktów umowy, Inaczej jest w przypadku umów B2B. Pracownik, który podróżuje nie ma żadnego wpływu na postanowienia umowy. Treść umowy negocjuje z touroperatorem przedsiębiorca. Szukaliśmy odpowiedzi na pytanie jakie są potrzeby praktyki w tym zakresie, czy stosowanie przepisów ustawy w takiej sytuacji jest słuszne, czy nie przekonywał Leszek Miłosz. Przekonywał, że w tym zakresie potrzebne są rozwiązania odbiegające od dyrektywy. Paweł Niewiadomski dodał, że do obowiązywania ustawy dochodzi w momencie, kiedy pojawia się konsument, a relacje pomiędzy przedsiębiorcami nie podlegają pod ustawę. Dodał, że taka relacja podlegałaby pod ustawę w sytuacji, kiedy np. jedno biuro podróży, wykupuje wyjazd w drugim, dla swoich pracowników, a są to sytuacje rzadkie. Wskazał, że problemem, w okresie obowiązywania ustawy i usługach turystycznych było dublowanie wpłat na TFG w przypadkach, kiedy zagraniczni touroperatorzy kupowali imprezy w polskich biurach przyjazdowych.

Niejasności związane z obowiązującymi regulacjami turystycznymi wiążą się także ze zmianami godzin odlotu/wyjazdu. Czy godzinę wylotu można uznać za istotną cześć umowy. Mecenas Miłosz podkreślił, że europejski ustawodawca, zezwolił na podawanie przybliżonej godziny wylotu. W wielu przypadkach organizatorzy turystyki nie zawsze są w stanie podać dokładne godziny wylotu, ponieważ korzystają z transportu, swoich kontrahentów, za których formalnie odpowiadają, ale realnie często nie mają wpływu na godziny wylotu. Mecenas postawił postulat, że podanie nowej godziny wylotu nie powinno stanowić istotnej zmiany umowy, a być interpretowane jako jej uzupełnienie.

Co do kwestii opłat za rezygnację z imprezy turystycznej, to ustawa przewiduje 2 rodzaje opłat, opłata standardowa i opłata wg poniesionych kosztów. Problemem jest to, że w dyrektywie są regulowane przez jeden przepis, a w ustawie o imprezach turystycznych, przez dwa oddzielne. Jak zauważył Leszek Miłosz, w dyrektywie obowiązek uzasadnienia wysokości opłat odnosi się do obu tych opłat, a w polskiej ustawie tylko do opłaty pobieranej "z dołu". Pozornie jest to korzystne dla organizatorów, ponieważ w pewnych przypadkach zwalnia ich z obowiązku uzasadnienia kosztów. Jednak, w przypadku, kiedy sprawa trafi do sądu - ten sięgnie do unijnej dyrektywy. Zdaniem radcy prawnego, w przypadku pobieranej z góry opłaty standardowej potrzebna by była jasność co do jej uzasadniania.

Wątpliwości wzbudzają też niejasne przepisy dotyczące reklamacji, które nie są uregulowane ani w dyrektywie, ani w ustawie. Znalazł się tam tylko obowiązek zawiadomienia organizatora o wadach umowy. Ustawa nakłada na organizatorów obowiązek posiadania wewnętrznej procedury reklamacyjnej .Mecenas Miłosz podkreślał, że ustawa o imprezach turystycznych nie reguluje terminu odpowiedzi na reklamację.

Zdaniem Leszka Miłosza niedostatecznie określone jest także pojęcie nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności. W dyrektywie są wymienione niektóre z nich. Radca prawny PIT wskazał na potrzebę stworzenia katalogu takich zdarzeń, które można by uznać za nieuniknione i nadzwyczajne.

Problematyczne są także kwestie dotyczące imprez organizowanych okazjonalnie, niekomercyjnie i dla ograniczonej liczby osób. Prelegent postulował stworzenie rejestru takich imprez i informowania klienta, że konkretna impreza nie podlega ustawie. Zwrócił uwagę na to, że podobny rejestr funkcjonuje w ramach ustawy o systemie oświaty i dotyczy imprez młodzieżowych. Taki rejestr, jak podawał mecenas Miłosz, taki rejestr funkcjonuje w Irlandii.

Leszek Miłosz wskazał także na potrzebę ujednolicenia w całej Unii praktyki organizowania imprez turystycznych. Temu ma służyć dyrektywa, a warunkiem tego jest takie samo rozumienie pojęć. Dał tu przykład rozumienia pojęcia umowy generalnej, czy rozsądnego terminu w przypadku cesji imprezy turystycznej. Różnice są wyjaśniane, przez sądy, albo Trybunał Sprawiedliwości, lecz sądowe rozwiązanie sprawy zabiera sporo czasu, a potrzeby przedsiębiorców pojawiają się już następnego dnia po wejściu w życie regulacji.