Przewoźnik nie może wymagać, w którym państwie ma znajdować się rachunek pasażera

Deutsche Bahn nie może wymagać, aby klienci mający zamiar dokonania zakupu biletu kolejowego przez Internet w drodze polecenia zapłaty posiadali miejsce zamieszkania w Niemczech - uważa rzecznik generalny Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Maciej Szpunar

Taki wymóg jest niezgodny z przepisami prawa Unii, które zakazują przedsiębiorcom ustanawiania wymogu, w którym państwie członkowskim musi znajdować się rachunek płatniczy

Verein für Konsumenteninformation, austriackie stowarzyszenie ochrony praw konsumenta, wystąpiło z powództwem do austriackich sądów przeciwko Deutsche Bahn, niemieckiemu przedsiębiorstwu kolejowemu, które oferuje także austriackim klientom możliwość dokonywania przez Internet rezerwacji podróży koleją. Podnosi ono, że prowadzony przez Deutsche Bahn system płatności przez Internet, który akceptuje płatności kartą kredytową, szybkim przelewem bankowym lub w ramach schematu polecenia zapłaty SEPA (jednolitego obszaru płatności w euro) jest niezgodny z rozporządzeniem nr 260/20122, które zakazuje odbiorcy płatności ustanawiania wymogu, w którym państwie członkowskim musi znajdować się rachunek płatniczy.

Ponieważ klienci z reguły posiadają swój rachunek płatniczy w banku z siedzibą w państwie członkowskim swojego miejsca zamieszkania, okoliczność, że Deutsche Bahn przyznaje możliwość płatności w ramach schematu polecenia zapłaty SEPA wyłącznie klientom posiadającym miejsce zamieszkania w Niemczech prowadzi do dyskryminacji zakazanej przez rozporządzenie nr 260/2012 w zakresie, w jakim klientom zamierzającym skorzystać z tej możliwości płatności w sposób dorozumiany stawiany jest wymóg posiadania rachunku płatniczego również w Niemczech.

Oberster Gerichtshof (Austria), orzekający w ramach postępowania w przedmiocie rewizji, zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy sporne praktyki płatnicze stosowane przez Deutsche Bahn stanowią faktycznie naruszenie rozporządzenia nr 260/2012.

W przedłożonej dzisiaj opinii rzecznik generalny Maciej Szpunar stwierdził, że choć Deutsche Bahn nie wymaga od klientów chcących skorzystać z polecenia zapłaty, by ich rachunek płatniczy znajdował się w konkretnym państwie członkowskim, to jednak klienci z reguły posiadają swój rachunek płatniczy w banku z siedzibą w państwie członkowskim, w którym mają miejsce zamieszkania. Rzecznik generalny stanął zatem na stanowisku, że wymóg, aby klient miał swoje miejsce zamieszkania w określonym państwie członkowskim, jest jednoznaczny z wymogiem, w którym państwie członkowskim musi znajdować się rachunek płatniczy.

W tych okolicznościach rzecznik generalny uznał na stanowisku, że sporna praktyka płatnicza stosowana przez Deutsche Bahn stoi w sprzeczności z rozporządzenia nr 260/2012.

W tym kontekście rzecznik generalny odrzucił argumenty Deutsche Bahn, w myśl których rozporządzenie nr 260/2012 należy interpretować w świetle rozporządzenia nr 2018/3023 (pomimo, że to ostatnie rozporządzenie nie ma zastosowania w niniejszej sprawie), zgodnie z którym dyskryminacja ze względu na miejsce zamieszkania przy transakcjach płatniczych jest dopuszczalna w przypadku, gdy nie są spełnione wymogi dotyczące uwierzytelniania, co zgodnie ze stanowiskiem Deutsche Bahn ma miejsce w omawianej sprawie. Zdaniem rzecznika generalnego ten przepis rozporządzenia nr 2018/302 znajduje zastosowanie jedynie w kontekście tego rozporządzenia, którego przedmiot regulacji znacznie odbiega od przedmiotu rozporządzenia nr 260/2012, które, co więcej, nie zawiera żadnych odniesień do rozporządzenia nr 2018/302.

Ponadto rzecznik generalny wyraził pogląd, że wobec braku jakiegokolwiek przepisu w rozporządzeniu nr 260/2012 pozwalającego na usprawiedliwienie przy płatnościach w drodze polecenia zapłaty dyskryminacji ze względu na miejsce, w którym prowadzony jest rachunek płatnika, nierówne traktowanie stosowane przez Deutsche Bahn nie może być uzasadnione.

Wreszcie rzecznik generalny jednoznacznie stwierdził, że zgodnie z rozporządzeniem nr 260/2012 przedsiębiorstwo nie ma obowiązku oferowania swoim klientom możliwości płatności w drodze polecenia zapłaty. Jeżeli jednak zdecyduje się ono umożliwić taką formę płatności, musi być ona oferowana w sposób niedyskryminujący.